من تاریکی را, در سیاهی شب گیسوان تو,ابدی یافتم

و بلندی را, در قامت رعنای تو جاودان دیدم

باشد که در خلوت این شام بلند,

وجود من, زندانی همیشگی دیدگان تو باشد

آری! عکس من , در مردم چشمان تو باشد

من از قایق واژگون ابروانت,

به دریای متلاطم چشمان تو افتادم,

مژگان سیاهت را برهم مگذار,

تا من بتوانم سیاهی پیکر خویش را,

غریق دریای بیکران نگاهت بینم

جسم مرا زندانی روح خویش ساز,

تا من زنده مانم و جاوید